13 yıl…
Tam 13 yıl boyunca yılmadan savaştı.
Acı çekti, yorgun düştü ama direndi..
Çünkü yaşamak istiyordu. Çünkü hayata, sevdiklerine sımsıkı bağlıydı.
Teyzem, ana yarım..
Sadece bir hastalıkla değil, hayatla inatlaşan bir kadındı.
Gülümseyerek direnen, umudu hiç elinden bırakmayan bir yürekti.
48 yaşındaydı.. Yaşanacak çok şeyi, söyleyecek çok sözü vardı.
Ama bazen savaş ne kadar büyükse, vedalar da o kadar erken gelir.
Artık acı çekmiyor.
Ama içimizde bir boşluk var..
Yeri dolmaz, sesi unutulmaz, hatırası solmaz bir boşluk.
Çocukluğumu, kahkahalarımı, anılarımı da beraberinde götürdü sanki.
O sadece bir teyze değil, bazen abla, bazen anne, bazen sırdaş oldu.
En çok da dosttu.. Yürekten bir dost.
Huzurla uyu…
Senin gücünü, sabrını, sevgini hep hatırlayacağım.
Ve seni yaşatmaya devam edeceğim… Çocukluğumun en güzel köşesinde, kalbimin en özel yerinde.. Dualarımda, her hatıramda..
Mekanın cennet olsun..🥀
