Gecenin Karanlığına Dair..

İnsanoğlu, gündüz aklındakilerle gece kalbindekilerle uğraşır..

Gece, günün kalabalıklığından sessizliğe sıyrılmaktır fakat çoğu zaman gecenin sessizliğide kalabalıklaşır.. Kendi kendini muhasebeye alır insanoğlu geceleri. Düşünceler karanlığın ve sessizliğin içinde geceye özgü bir kalabalık yapar.

Gece, güne benzemez. O başka bir düzendir. Gece hüzünlenir insan.. Büyüklerimizden hep duyarız ve büyüdükçe bizlerde yeni nesile söyleriz '' Dertler Gece Azar '' diye..

Evet, geceler hesap sorar insana, gündüzün hesabını geceleri verir insan.
Gece olunca, hastaları ateş sarar, aşık olanı aşkı sarar, dertli olanı derdi sarar, gurbette olanı hasreti sarar, bugünü beğenmeyeni anıları sarar..

Güne benzemez gece.. Karanlığı sönmez gecenin, parlayan yıldızların ardında hasta şifasını arar, dertli devasını arar..

Kapanan renkli mağazaların, kepenklerini indirmiş üzgün dükkanların, sönüp giden günün ardında kaybolan soğuk han kapılarının, parklarda tek başına oturup eski günlerini aklından geçiren ihtiyarların hava kararınca birer birer evlerine döndüğü, inzivaya çekilen andır gece..

Gece bir şekilde gelir ve gider.. Gitmeyense anılardır, insanlardır, acılardır.. Yitmiş, bitmiş, gitmiş belki de hiç yaşanmamış sevdaları örtmeye yetmez gecenin karanlığı. Daha bir sızlar insanın ruhu, bir kez daha tekrarlanır keşkeler.. Ve uyku unuturken seni sen unutmazsın yaşanmışlıkları sevdaları..

Ve her karanlığın ardından gün gelir ve insan hüzün kabuğundan çıkar ama yorgundur.. Gecenin sabahında hissedilen bu yorgunluk sorgunun kırıntılarıdır..

Gece ruhları ve hisleri biler, keskinleştirir, güçlendirir.. Günün ilk ışıklarında sınarsınız duygularınızı yeterince keskin değillerse kaybolurlar ama yorgunluğu kalır gecenin karanlığına dair..